„O Rodzicielko łaski”
Stwórca
,,Kimże jest On? Niewypowiedziany. Samoistne Istnienie.
Jedyny. Stwórca wszystkiego.
Zarazem Komunia Osób.
W tej Komunii wzajemne obdarowywanie pełnią prawdy,
dobra i piękna.
Nade wszystko jednak — niewypowiedziany.
A przecież powiedział nam o Sobie.
(…)
Wszechświat wyłonił się ze Słowa i do Słowa też powraca1 “.
Słowo
,,Potrójne fiat. Rzekł Bóg: fiat – niech się stanie i stało się stworzenie. Rzekło stworzenie – Maryja: fiat mihi – niech mi się stanie i stał się Bóg – w Niej. I powtarzają stworzenia: fiat – niech się stanie. Wolę swą uzgadniają z wolą Niepokalanej2 ”.
Życie i Chrzest
,,Przyjście na świat nigdy nie jest wyborem, nikt nas wcześniej nie pyta, czy chcemy się urodzić. Ale możemy kształtować w sobie wolną postawę względem życia: przyjąć je jako dar, by «stawać się» tym, czym już jesteśmy (…). Stawać się dziećmi; względem Boga wszyscy jesteśmy dziećmi. Bóg jest u początków istnienia wszelkiego stworzenia, jest Ojcem każdej istoty ludzkiej. Każdy z nas jest chciany i kochany przez Boga. W relacji z Bogiem możemy «narodzić się na nowo», stać się tym, kim jesteśmy. Dokonuje się to dzięki wierze, dzięki głębokiemu i osobistemu «tak» powiedzianemu Bogu.
Na czym opiera się ta wiara w Boga Ojca? Opiera się na Jezusie Chrystusie.
Wiara pozwala «narodzić się na nowo», z Boga, który jest Miłością (por. J 3, 3). Oto sens sakramentu chrztu: chrzest jest nowym narodzeniem3 ”.
Ciało i Krew
,,Poleceniem: «Czyńcie to na moją pamiątkę» (Łk 22, 19; 1 Kor 11, 25), Jezus domaga się od nas, byśmy odpowiedzieli na Jego dar i byśmy go uobecnili na sposób sakramentalny. Jezus dał nam, jako zadanie, wejście w Jego «godzinę»: «Eucharystia włącza nas w akt ofiarniczy Jezusa. Nie tylko otrzymujemy, w sposób statyczny Logos wcielony, ale zostajemy włączeni w dynamikę Jego ofiary»[21]. On «włącza nas w siebie samego»[22]. Substancjalne przekształcenie chleba i wina w Jego Ciało i Jego Krew wnosi do wnętrza stworzenia fundament radykalnej przemiany, coś w rodzaju «nuklearnego rozszczepienia»; wnikającego w najskrytszy poziom bytu, przemiany mającej za cel wywołanie procesu przekształcenia rzeczywistości, którego kresem ostatecznym będzie przemienienie całego świata, aż do stanu, w którym Bóg stanie się wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15, 28)4 ”.
,,W Eucharystii dokonuje się przemiana darów tej ziemi — chleba i wina — a jej celem jest przemiana naszego życia i zapoczątkowanie tym samym przemiany świata. Ta przemiana jest możliwa dzięki komunii – od Boga, poprzez Jezusa, aż do nas – jedyna komunia jest przekazywana w świętej Eucharystii. Św. Augustyn pomaga nam zrozumieć dynamikę komunii eucharystycznej, podczas gdy pokarm dla ciała jest przyswajany przez nasz organizm i przyczynia się do podtrzymania go przy życiu, w przypadku Eucharystii mamy do czynienia z innym Chlebem: to nie my Go przyswajamy, ale On przyswaja nas. Jest to przemiana, której świat najbardziej potrzebuje; tej odnowy świata Bóg chce zawsze dokonywać tą samą drogą; którą jest On sam. W chrześcijaństwie wszystko odbywa się zgodnie z pokorną i cierpliwą logiką ziarna pszenicy, które obumiera, aby dać życie, logiką wiary, która przenosi góry z łagodną mocą Boga. Dlatego Bóg chce nadal odnawiać ludzkość, historię i kosmos poprzez ten ciąg przemian, których Eucharystia jest sakramentem. Poprzez konsekrowane chleb i wino, w których prawdziwie jest obecne Jego Ciało i Krew, Chrystus nas przemienia, upodobniając do siebie: włącza nas w swoje dzieło odkupienia, uzdalniając nas, dzięki łasce Ducha Świętego, do życia zgodnie z Jego logiką daru, niczym ziarna pszenicy złączone z Nim i w Nim.
Idziemy drogami świata bez złudzeń, bez ideologicznych utopii, niosąc w sobie Ciało Pana. Z pokorną świadomością, że jesteśmy zwykłymi ziarnami pszenicy, zachowujemy niezłomną pewność, że miłość Boga, wcielona w Chrystusie, jest silniejsza od zła, przemocy i śmierci. W wierze dostrzegamy nowy świat, który jest naszą prawdziwą ojczyzną5 ”.
Duch i Krzyż
,,W Pięćdziesiątnicę Duch Święty ukazuje się w postaci ognia. Jego ogień zstąpił na zgromadzonych uczniów, rozpalił się w nich i dał im nowy żar Boży. W ten sposób urzeczywistnia się to, co zapowiedział Pan Jezus: «Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął» (Łk 12, 49). Jakże inny jest ten ogień od ognia wojen i bomb! Jakże odmienny jest płomień Chrystusa, rozpowszechniany przez Kościół. Jest to ogień, który płonie, ale nie niszczy; dokonuje on przemiany, musi wypalić w człowieku, osad, który go niszczy i uniemożliwia relacje z Bogiem i z bliźnim. Ten efekt działania Bożego ognia przeraża nas, boimy się «sparzyć», wolelibyśmy pozostać takimi, jacy jesteśmy. Dotyka nas lęk, że pójście za Chrystusem pozbawi nas wolności, cząstki nas samych, chcemy być z Jezusem a jednocześnie boimy się konsekwencji, jakie to za sobą pociąga.
Nieustannie potrzeba, byśmy słyszeli to, co Pan Jezus często powtarzał swoim przyjaciołom: «Nie lękajcie się!». Musimy umieć uznać, że tracić siebie samych dla Boga, oznacza w rzeczywistości zyskać, odnaleźć siebie w pełni. Warto pozwolić, by dotknął nas ogień Ducha Świętego! Ból i cierpienie, jakiego (wówczas) doznajemy, jest konieczne do naszej przemiany. Taka jest rzeczywistość krzyża: nie bez powodu w języku Jezusa «ogień» obrazuje przede wszystkim tajemnicę krzyża, bez której nie istnieje chrześcijaństwo. Dlatego pokrzepieni tymi słowami życia, wołamy: «Przyjdź, Duchu Święty! Rozpal w nas ogień Twojej miłości!» Jest to śmiała modlitwa, w której prosimy, by nas dotknął ogień Boży; ale przede wszystkim wiemy, że ten ogień – i tylko on – ma moc nas zbawić. Nie chcemy – dla ocalenia naszego życia – utracić życia wiecznego, które Bóg pragnie nam ofiarować. Potrzebujemy ognia Ducha Świętego, bowiem tylko Miłość wyzwala. Amen6 ”.
1. Jan Paweł II; Tryptyk rzymski. Medytacje; str. 21, 23; wyd. św. Stanisława BM; Kraków 2003.
2. św. Maksymilian Maria Kolbe; Rękopis: Rzekł Bóg; Co dzień ze św. Maksymilianem. Wybór tekstów z pism i przemówień o. Maksymiliana Marii Kolbego; wyd. Ojców Franciszkanów; Niepokalanów 1994; str. 116).
3. Benedykt XVI; Chrzest jest nowym narodzeniem; 8 I 2012; Rozważanie przed modlitwą «Anioł Pański».
4. Posynodalna Adhortacja apostolska Sacramentum Caritatis Ojca Świętego Benedykta XVI; do Biskupów do Kapłanów i Diakonów do Zakonników i Zakonnic oraz do wszystkich Wiernych o Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła; 11.
5. Ojciec Święty Benedykt XVI; Zmartwychwstały Chrystus idzie pośród nas; 23 VI 2011; Homilia podczas Mszy św. w uroczystość Bożego Ciała.
6. Ojciec Święty Benedykt XVI; Niech Duch Święty rozpali w nas ogień Bożej Miłości; 23 V 2010; Homilia podczas Mszy św. w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.